Het avontuur is begonnen in de USA waar ik kennismaakte via WoodenBoat Magazine met ontwerper William Atkin, u waarschijnlijk welbekend. Het oorspronkelijke ontwerp is een runaboot, waarop ik naar eigen inzicht veranderingen heb aangebracht.
De romp is gebouwd over een tijdelijk spantenframe van Red-cedar, de latten hol/bol gefreesd, verlijmt met epoxy. Aan beide zijden voorzien van twee lagen glasmat waarna de spanten en andere delen zijn aangebracht. Er zijn hoegenaamd geen schroeven gebruikt maar alles is verlijmt.

Misschien aardig om te weten: Tijdens de bouw is er nooit enige hulp geweest van anderen, mijn eigen twee handen meer niet!

Leuk is dat tijdens het varen door Friesland er veel complimenten zijn, blijkbaar valt het bootje in de smaak bij veel liefhebbers. In ieder geval een opsteker voor de bouwer!

Boot: Bel-Ami, L.O.A. 6.20 grootste breedte 2.20 mtr.

Hartelijke groet, Wim Hoorn

Bouw van een Ness Yawl “Eeke”

Het idee om ooit nog eens een boot te bouwen is al heel oud, misschien is het ontstaan in de tijd dat ik met een maat in een door hem zelf gebouwde BM (16 kwadraat) zeilde zo’n veertig jaar terug. Ook al wat jaren geleden fietste ik langs de Schotse kust een onderdeel van de Noordsee Cycle Route. Ergens in Schotland op een camping bij een haven lagen prachtig zelf gebouwde houten roeiboten op trailers. Ik heb daar met bewondering naar staan kijken. Nu denk ik te weten dat het ontwerp van deze boten van de had van Iain Oughtred is.

In corona tijd vond er een team-uitje plaats van de school waar ik als docent werk in Groningen bij de Hoornse plas. Er zijn een aantal collega’s die willen zeilen en mij vragen of ik kan zeilen. Het antwoord is ik denk dat ik me wel zou kunnen redden met een zeilboot. Kortom een hele leuke middag. Een paar weken later en heel wat avonden internetten fiets ik naar de botenbouwer Bert Reintjes in Steenbergen. Bij binnenkomst in de werkplaats weet ik het zeker. Ik ga een bootje bouwen! De keuze is dan nog Vivier of Oughtred.

Het is de Ness Yawl geworden. In overleg met Bert is een snijpakket aangeschaft en het eerste deel van het hout. Een elektrische schaaf en verlichting voor in de schuur. Een abonnement op OffCenterHarbor met filmpjes van Jeff die een Caladonian Yawl bouwt en het botenbouw boek van Iain start ik.

De spanten en de kiel zijn snel opgesteld de planken gelast. Bij het maken van de mallen ontdek ik dat er iets niet klopt op de tekening van de binnen en buiten boeg. Het is de digitale versie van een Engelse botenbouwschool. De Lijnen lopen niet evenwijdig aan elkaar, wat vreemd is bij een gelamineerde boeg? Eerst had ik in mijn ijver al de binnenzijde als mal gemaakt. Nog maar een maken dus. De planken aanbrengen met veel spanning voor en achter was nog wel een uitdaging. Net als het vertrouwen hebben dat de epoxy sterk genoeg zou zijn om deze spanning op te vangen.

Een tijdelijke stop voor een verbouwing bij mijn jongste zoon en de geboorte van de derde pake- sisser “Melle” in Brabant. En dan eerst de schuur maar isoleren, immers koude en epoxy gaan niet goed samen en het opwarmen van de aarde is geen goed idee.

Tijdens de bouw blijkt dat tekening lezen een hele kunst is en niet mijn sterkste punt. Wel heb ik veel plezier aan het bouwen beleeft en ben trots op het resultaat.

Afgelopen winter en voorjaar heb ik mijn eigen moderne Trimaran-klassieker de Cool Finn gebouwd van, zoals de naam doet vermoeden, een oude Coolcat 15 catamaran en een Finnjol romp.

Het lijkt mij leuk om dit resultaat van hergebruik van klassieke vormen aan een groot publiek te tonen.

Het resultaat is een stabiele comfortabel varende trimaran. Tijdens het varen kun je lekker op de trampoline liggen en met de helmstokverlenger het roer bedienen. De helmstok- verlenger past net over de kuip heen en is meteen steun voor het afdekzeil. Hier onder kan grootzeil fok en gennaker worden opgeborgen. De cool finn kan, ook in het water,in- en uit- geschoven worden.De breedte van 3.60 wordt dan teruggebracht tot 2.20.  Met een lengte van nog geen 5 meter en een  gewicht van iets boven de  200kg is het een makkelijk trailerbare boot die je snel vaarklaar hebt. en aan een goedkoper plekje op de kant genoeg heeft.

Ik heb vanaf de kielbalk een mastkoker aangebracht waarop de kogel is gemonteerd voor de draaibare mast. De aluminium buizen waarmee de zijrompen bevestigd zitten zijn bekleed met dun pvc-buis(hemelwaterafvoer). Voor bevestiging van de buis aan de rompen heb ik gebruik gemaakt van plexiglas passtukken en RVS draadeind verhit en gebogen met een buigijzer. Ook plexiglas vulstukjes gebruikt om de hoek van het roer op de achterspiegel te corrigeren. De bodem heb ik verhoogd door gebruik te maken van styrodur platen, afgedekt met 2 lagen glasvezelband en met een plamuurmes gevuld met Bison vezelversterkte constructielijm, afgewerkt met epoxyplamuur en 2 componenten- lak. Dit glasvezelband wordt normaal gebruikt voor naden tussen gipsplaten. Deze toepassing is een goed alternatief voor het werken met epoxy. De mast staat overeind met hulpstagen en de voorstag wordt op spanning gebracht met verstaging en blokken naar de zijrompen. Voor zowel fok als gennaker een fokroller en voor het grootzeil een traveller over de hele breedte van de kuip om de krachten op het zeil goed te kunnen beheersen.

Ik heb de boot gebouwd in een partytent op jachthaven het Raboes in Eemnes. Met een binnentent van plastic folie en twee Zibro Kamin kachels bereikte ik een voldoende temperatuur om met epoxyplamuur en 2 componentenlak te kunnen werken.

Buiten lijm, schuimplaten, plamuur, lak, wat verstaging en wat bevestigingsmateriaal heb ik gebruik gemaakt van hergebruikt materiaal waardoor de bouwkosten onder de € 1500,- zijn gebleven. En dan heb ik het niet over de hoeveelheid fun die het bedenken, bij elkaar zoeken en uitvoeren van zo’n project met zich mee brengt.

Voor meer informatie zie ook mijn post’s op smalltrimarans.com. Deze site was en is, voor mij een grote bron van inspiratie. Ik hoop dat er in Nederland ook een groep kleine multihulbouwers ontstaat.

Ook wanneer ik niet genomineerd word, ben ik een gelukkig mens maar het lijkt mij leuk om mijn enthousiasme voor dit project met zoveel mogelijk mensen te delen.

Vriendelijke groet, Hans Schipper

https://www.dropbox.com/sh/a6o6awbj0sj8hvx/AADc75whPuZzjKrrzYxvcC9ta?dl=0

Tijdens een zoektocht naar een houtbewerkingmachine liepen we tegen een “schuurvondst” aan. Een verwaarloosd en afgedankt casco dat, hangend aan kettingen, dienst had gedaan als reclame model voor de sloepenbouwer “De Koninklijke Breedendam”. We hebben het casco aangekocht en overgebracht naar onze toenmalige locatie , een door de gemeente Vianen afgedankte loods op Sluiseiland, die al enige tijd door ons werd gebruikt. Hier hebben we het casco tot op het kale hout ontdaan van alle lak, de gaten gedicht en het houtwerk, zowel van binnen als aan de buitenzijde, in tweecomponenten impregneer gezet. Daarna is de buitenzijde meerdere keren geschuurd en gelakt tot er in totaal 5 lagen ( twee- componenten lak) waren aangebracht en een anti fouling laag.

Begin 2014 gaf de Gemeente Vianen te kennen dat we de loods, in verband met bouwplannen op Sluiseiland, moesten verlaten. In april zijn we naar een nieuw onderkomen “De Limiet” in Vianen verhuisd. Nu begon het eigenlijke werk pas echt.

Omdat alle teamleden kleinkinderen hebben, werd besloten de sloep zo kindvriendelijk mogelijk in te richten dus ook de besturing. Daarom werd het dus geen helmstok maar hydraulische besturing.De materialen voor de hydraulische besturing zijn (tweedehands) gekocht op de sleepbootdagen in Vianen.

Nog tijdens ons verblijf op de oude locatie (Sluiseiland) is de beschoeiing van het Merwedekanaal (dat daar langs loopt) vernieuwd. De sloper is zo vriendelijk geweest ons een tweetal vrijkomende sloopdelen te schenken. Het roer is gemaakt van deze AZOBE-sloopdamwanden, hard hout en misschien wel honderd jaar oud. Het roerbeslag is zelf ontworpen en gemaakt van RVS inclusief de geïntegreerde bevestigingspunten voor de kabelaring.

Alle Breedendam Sloepen hebben op hun roerblad een goudkleurig leeuwtje. Omdat onze sloep niet is vervaardigd door Breedendam, mogen wij dit niet voeren. Dus hebben we gekozen voor een goudkleurige leguaan,

Voor de stuurstand zijn diverse proefmodellen gemaakt voordat het definitieve model werd gemaakt. Het definitieve ontwerp bestaat uit 18mm watervast multiplex bekleed met 8mm Mahonie ( afval van een bevriend houtverwerkingsbedrijf).

In de stuurstand zijn ondergebracht: Het motor bedieningspaneel; het kompas; de brandstofmeter; de bedieningsschakelaars voor de navigatie- verlichting en de bilge pomp; een 12V voedingsplug; de 12V-accu en de aansluitklemmen en zekeringen voor de elektrische componenten in de sloep.

De motor, een twee cilinder NANI diesel, is gevonden op markplaats. Niet gehinderd door enige kennis of ervaring hebben we een motorfundatie gemaakt van zware balken en deze ongeveer midscheeps geplaatst, vervolgens de watergesmeerde schroefas, ook gevonden op markplaats, een nieuwe dubbele homokineet koppeling en de schroef gemonteerd.

De bevestigingen, voor de aansluiting van het gas en de keerkoppeling, bedacht en aangebracht, de elektrische installatie ontworpen en geïnstalleerd (o.a. koelwater inlaat beveiliging). Daarna nog de wierpot, de waterlock met uitlaatdemper en een bilgepomp geïnstalleerd.

Na het plaatsen en aansluiten van de brandstoftank ( verkregen uit een faillissementsveiling) was de sloep “technisch vaarklaar”.

Op 8 juli 2016 is de dag aangebroken voor het maken van een proefvaart. De sloep wordt met de boottrailer naar de haven in Vianen gebracht en te watergelaten. Nog even een snelle controle en de motor kan voor de eerste maal gestart worden. De motor startte (elektrisch) binnen 5 minuten en liep als een zonnetje! De boot reageerde goed op het gas en de keerkoppeling. Ook de hydraulische besturing werkte uitstekend. We hebben de rest van de dag een uitgebreide proefvaart gemaakt op het Merwede kanaal en de Lek. En, niet onbelangrijk, de boot is op gepaste wijze gedoopt.

Daarna volgde de afbouw.

De zitting van de “schipper” is een zelf gevlochten webbing in een houten frame van het damwandhout waar we ook het roer van hebben gemaakt. Het voor-, en achterdek zijn gemaakt van teakhout dat, ruim 40 jaar geleden, door een buurtgenoot is meegenomen vanuit Indonesië. Het hout is opgezaagd tot latten die met de frees voorzien zijn van sponningen. De latten zijn verlijmd op 2 lagen 8mm dik watervast multiplex. Het” inrubberen “, was weer een uitdaging voor het team. Filmpjes op YouTube boden uitkomst en het resultaat mocht er zijn (zie foto hierboven). De vlonders en blokroosters zijn gemaakt van resthout uit een zagerij. Het maken van de blokroosters op de cirkelzaag was nog een hele klus. De kuiprand is gemaakt (gelamineerd) van 2 lagen 6mm Mahonie. De planken zijn op een grote lintzaag gezaagd uit dikke planken (250x30x3500)in plakken van 8 mm en daarna onder de vlakbank naar de 6mm gebracht. De ronding aan het voordek was te klein voor planken van 6mm (scheurden bij het buigen). Dit is opgelost door 3 lagen van 4mm te lamineren. De latten voor de randen zijn gezaagd en gefreesd uit volhout. De rugleuning van de voorbank is tegen een framewerk gemonteerd en bestaat uit 60 latjes, waarvan er niet één gelijk is.

Als laatste is de kabelaring met leguaan aangebracht en zal de striping, ter hoogte van de waterlijn, op de romp worden aangebracht. Daarna zal al het houtwerk, met uitzondering van de teakhouten dekken, nog van een paar lagen 2 componentenlak worden voorzien en het benodigde beslag worden aangebracht.

Ed te Biesebeek.   (gepensioneerd elektronicus).

Theo Dingemans. (gepensioneerd gereedschapsmaker).

Goof de Launay.    (gepensioneerd constructeur).

De wens van mijn vader en ik was om altijd al eens een schuit te willen hebben. We gingen bij verschillende schuitenbouwers kijken, amateurs en profs, echter geen van allen had een model schuit die bij ons paste. Het idee was toen nog om een snijpakket te bestellen en die vervolgens zelf in elkaar te lassen en afbouwen. Nu wij erachter kwamen dat wij zelf ook een schuit moesten ontwerpen kwamen de oude boeken van mijn vader over houten schuiten van zolder. In die boeken stonden plaatjes van mooie gelijnde houten schuiten, met name de oude plezierveldschuit. Mijn vader kwam erachter dat deze bij de ingang van het Zuiderzeemuseum lag. We zijn daar dan ook gelijk naar toe gegaan, nieuwsgierig dat we waren.

Mijn vader ( inmiddels gepensioneerd machineplaatwerker, hij was dit tot zijn 55ste) is iemand die alles bewaard, ook zijn schoolboeken, waarin staat hoe je een klein scheepsrompje kunt tekenen. De lengte van de schuit is bepaald door de ligplaats achter het huis, de breedte door de smalste duiker in een vaarroute naar Enkhuizen en de diepgang is bepaald door een aquaduct in een vaarroute naar Medemblik. Met deze gegevens is mijn vader in zijn boeken kamertje gaan tekenen. Keer op keer keken we samen naar zijn tekenwerk om een voorstelling in ons hoofd te maken hoe ze er uit zou zien. Om ons plaatje in ons hoofd compleet te maken wilde wij nog 1 maal de oude plezierveldschuit bekijken, maar helaas, deze lag niet meer bij het museum. Na speurwerk van mijn vader bleek deze in het museumdepot te liggen waar wij enthousiast werden ontvangen. Hoe kunnen ze zo’n mooie schuit in het depot liggen hoorde ik mijn vader zeggen, maar ik was inmiddels door een andere mooie schuit afgeleid. De depotbeheerder zei; dat is de koningssloep die wacht op een kleine restauratie.

Na weken verder waren we tevreden met het ontwerp en inmiddels had mijn vader ook al een schaalmodel gemaakt van de schuit. Met dit alles zijn we naar scheepsarchitect Arend Lambrechtsen gegaan en die stelde gelijk de vraag waarom geen aluminium? Waarop mijn vader antwoordde; dat heb ik nog nooit gelast. Er waren zoveel voordelen van aluminium ten opzichte van staal, dat zag ik wel zitten. Later mijn vader gelukkig ook. Nu het materiaal bekend was en de digitale tekeningen klaar waren konden we naar Blom in Hindelopen. Na voor ons gevoel lang wachten kregen we een belletje; jullie snijpakket ligt klaar. Het hele pakket werd op onze boottrailer gelegd en zo zijn we naar huis gereden.

De bouw kan beginnen. Maar eerst nog ff een aluminium lascursus voor mijn vader die  gegeven werd door degene van wie we een nieuwe lasapparaat hadden gekocht. Na een uurtje zei hij; dat red jou vader wel.

In een bloembollenschuur tussen de kuubkisten en landbouwmachines hebben wij het casco in elkaar gezet. Dit alles ging op een vrij ontspannen manier maar we hadden uiteindelijk wel een deadline en dat waren de bloembollen. Bloembollen kunnen niet tegen lasdampen. Gestaag zagen we hoe ze eruit zou komen te zien. Eerst de dooskiel maken, daarna de bodemplaat met daarop de spanten. Toen deze eenmaal stonden kon de huidbeplating en boeisel er tegen aan en zagen we de mooie lijnen ontstaan. Ik kon niet wachten tot het casco klaar zou zijn, maar ik kon zien dat mijn vader het niet makkelijk had. Ik hielp hem dan ook zo veel mogelijk, alleen lassen dat deed hij. Verder met het potdeksel, voor-en achterdek, daarna de steven en de hekbalk. Deze bestaan uit 2 aan elkaar gelaste delen om zo een houten uitstraling te verkrijgen. Dit geldt ook voor het dik massieve potdeksel. Nu waren de banken, luiken, vingerlingen en de geïntegreerde bolders aan de beurt. Dit was het laatste laswerk voor mijn vader.

Na ruim 2 maanden waren de bloembollen weer weg en was er weer ruimte voor ons. Waar het lassen mijn vaders taak was is het afbouwen meer mijn taak. We hadden op advies besloten om alles te laten stralen en gelijk in de primer te laten zetten, maar eerst nog mallen maken van mdf,  onder andere van het roer en de helmstok,  omdat we hier geen tekeningen van hadden gemaakt, maar alles puur op het oog en aan de hand van oude foto’s hebben bepaald. Na goedkeuring van onze ogen heb ik dit vervolgens van Europees eikenhout gemaakt. De roerkop vorm is van een schuitemaker uit Wervershoof. Volgens ons de mooiste.

Het was tijd om de schuit een kleur te geven maar welke kleur? Vroeger werden de houten schuiten in een bruinteer gekwast, we wilden dus iets van bruin. Op de botenbeurs in Leeuwarden zagen we een stalen motorboot met een hele mooie bruine romp. Bij de motorboot stond een vrouw van mijn vaders leeftijd. Het was aan hem om zijn charme’s in de strijd te gooien om te achterhalen welk merk en kleurnaam deze verf droeg. Met dit gegeven zijn we naar jachtschilder Schoens gegaan. Ik mocht al het voorbereidend werk doen zoals schuren, ronde kanten trekken en uiteindelijk afplakken. Toen de inmiddels bruine schuit uit de spuitcabine kwam waren we erg tevreden, wat mooi! Waarop de heer Schoens zei; ik weet een mooie nautische naam voor jullie schuit; Natte Wind.

Ook een wens van ons was om onze schuit een elektrische aandrijving te geven, maar wel eentje met vermogen. Ik kon nu de 5 Kw podmotor, de regelaar en de batterijgroep inbouwen, samen met de batterijmonitor om tijdens het varen de batterij status te kunnen aflezen. Verder kon ik alle onderdelen zoals het houten roer met helmstok en de brede houten vloerdelen monteren. Daarvoor had ik alles 10 keer in de olie had gezet. Alles kwam nu op zijn plaats, de plezierveldschuit was klaar, of toch niet? Na de proefvaart op het Markermeer bleek dat de schuit niet goed op het roer reageerde. Er moest aan het roer een balans gedeelte  gezet worden.

Nadat we dit hadden verholpen konden we lekker gaan varen met de hele familie, wat voor ons de reden was om deze plezierveldschuit te bouwen. De bouwkosten van dit ruim 7,5 meter lange schuitje werden meer dan begroot, zodoende zijn de buiskap en de kussens er later aan toegevoegd. Inmiddels gaan we alweer het vierde vaarseizoen in. Het is mooi om te zien hoe de hele familie; 7 volwassen en 3 kinderen, volop geniet als we weer met zijn allen gaan varen. De kinderen zeggen, waneer gaan we weer varen dan ben ik de kapitein.

Ik ben Serge Dierick en in het dagelijks leven ben ik projectleider bij een ingenieursbureau. Ik heb een werktuigbouwkundige achtergrond en als hobby heb al heel wat bouwprojecten afgerond. Voor ontspanning van lichaam en geest zocht ik vier jaar geleden naar een nieuw project. Hoewel ik nog nooit een bootje gemaakt had, leek mij een kano wel wat. Na beraad met ons gezin bleek dat mijn vrouw en drie kinderen graag mee wilden varen. Het voltallige gezin paste niet in een kano, dus werd het besluit genomen om een sloep te maken van 6 meter. Een geschikt ontwerp voor een sloep kon ik niet vinden. Ik heb veel op Amerikaanse sites gekeken maar werd wel moedeloos van het hoge plywood gehalte.

De opzet van een whitehall sloep sprak mij wel aan, alleen is dit een kleine roeisloep. Ik heb de basis lijnen in 17 spanten verdeeld en deze met de hand getekend, en vervolgens via een scan “overgetrokken” in autocad. Door het inschatten van gewichten van spanten, huid en inrichting kon ik het zwaartepunt en gewicht bepalen. Om de waterverplaatsing en de juiste waterlijn te bepalen, moest ik het ontwerp aanpassen en vooral achter breder maken.

Na de rekenexercitie was het ontwerp klaar en heb ik mallen voor de zeventien spanten uit OSB plaat gemaakt. De basis is een massieve eiken binnenkiel en gebogen gelamineerde eiken spanten. De spanten heb ik om de mallen gebogen. Na een paar tests heb ik de juiste afmetingen voor de spanten bepaald. Ik heb zelf een stoomoven gebouwd.  Ik wilde een strip planked romp maken met mahonie strips uit één stuk. Dit hout bleek moeilijker te bemachtigen dan verwacht. Uiteindelijk heb ik via een groothandel een aantal 7meter lange planken uit één stam kunnen kopen. Nu kon ik de hele romp uit dezelfde boom maken zodat de kleur en tekening overal hetzelfde zijn.

Een van de belangrijkste karweien is het “stroken” van de spanten. Omdat de romp in blank vernis gelakt werd, moest het hout zeer vlak en zonder oneffenheden zijn. De strippen werden voor en achter smaller geschaafd, omdat de lijnen van de strips over de volledige lengte recht moesten lopen. Het was een intensieve klus om dit passend te maken.

Het behandelen van de romp met epoxy na het stomen, buigen, schaven en schuren, was een enorme opsteker. Voor het eerst kreeg ik een glimp van de uitstraling en kleur van het hout. Ook de waterlijn is aangebracht, toen de boot nog ondersteboven lag.

De boot werd omgekeerd, het was alsof ik met een heel nieuw project begon. Over de inrichting hadden wij vooraf nog niet zo nagedacht. Een rondje langs beurzen bood ons inspiratie. Voor de uitstraling en opbergruimte moest er een voor- en achterdek komen. Voor het buigen van de kuiprand heb ik opnieuw de stoomoven gebruikt. Voor de dekjes is een patroon van mahonie gekozen, dat niet standaard wordt toegepast. Ook het werken met eiken biesjes in het dek leek mij een leuke verwijzing naar de eiken spanten en kiel.

Aanvankelijk was het de bedoeling om een buitenboordmotor te plaatsen. Omdat de uitvoering en afwerking steeds klassieker begon te worden leek een buitenboord steeds minder passend. En een binnenboordmotor was niet meer mogelijk gezien de staat van het werk. Als oplossing is een elektrische POD motor gekozen welke aan het roer hangt. Deze moderne techniek mocht het beeld niet verstoren. Daarom is een roer gemaakt waar kabels en ophanging onzichtbaar zijn weggewerkt. De stuurcilinder wilde ik niet in het zicht, dus deze moest in de boot gemaakt worden.

Naast de aandrijving was het imposante accupakket een probleem bij de inrichting. Het ontwerp is aangepast zodat accubak, bankjes en stuurhuisje als een geheel zijn vormgegeven.

Om het hout toch een beetje af te wisselen worden er gepolijste RVS details gebruikt en een vloertje van Iroko hout gemaakt.

Het project is bijna afgerond en ik ben heel benieuwd hoe de sloep zal varen, en wat jullie van mijn project vinden.

Met vriendelijke groet,    Serge Dierick

Na mijn deelname aan ABBA 2014 met als inzending de Acorn skiff – Elfje – naar het ontwerp van Iain Ougthred en daarmee een derde prijs te hebben behaald, wist ik al dat ik een volgend project zou starten. Aangezien de modellen van Iain Ougthred mij zeer aanspreken, heb ik gekozen voor de grootste (langste) boot uit zijn oeuvre die nog in mijn werkplaats te bouwen zou zijn.

Het werd de Caledonian Yawl II (zeven gangen).

Echter, de Acorn skiff is gebouwd in de achtertuin en een grotere boot zou daar niet passen. Dus eerst maar verhuizen naar een huis met een ‘werkplaats’. De renovatie van het ‘nieuwe’ huis nog niet geheel gereed, toch alvast maar de tekeningen besteld van de te bouwen Caledonian Yawl. De werkplaats zo ingericht dat de ‘werf’ mobiel is opgesteld om de CY te kunnen bouwen en voldoende ruimte over te houden om te zagen, schaven ed.

In tegenstelling tot de Acorn skiff, heb ik voor de CY gekozen voor ‘betere’ materialen aangezien de levensduur van de CY hiermee geborgd is.

Mijn doel bij het bouwen van een boot is uiteraard het beleven van het plezier ervan en het zoveel als mogelijk alles zelf te maken. Deze doelstelling is ruimschoots gehaald.

Gaande weg wordt duidelijk dat het verschil in lengte tussen de Acorn skiff en de CY van slechts twee meter, niet in verhouding staat in het materiaalgebruik en de tijdsbesteding bij het bouwen. Beide elementen zijn zeker een factor 2 a 3 meer dan bij de Acorn skiff!

Dit komt mede door het ‘maatwerk’ wat toegepast is afwijkend aan de tekening van de ontwerper. Een markant verschil ten opzicht van het ontwerp, is het toepassen van de twee kimzwaarden in plaats van een midzwaard. (op het idee gebracht door Bert van Baar). Het motief hiervoor is ruimtewinst in de boot en een betere koersvastheid. Ook de mast is ten opzichte van het ontwerp verder naar achteren geplaatst, de giek ingekort en de zeilen navenant hierop aangepast.

De zeilen zijn ingemeten en het snijpakket is geleverd door Frank van Zoest (Oar & Sail) waarna ik de zeilen aan de eetkamertafel in elkaar genaaid heb. Een hele bijzondere ervaring waarbij het nodige geduld een vereiste is. Na het completeren van de CY met de riemen, helmstok, vlonders, roer, zwaarden, peddels en het rondhout, kon in juni 2015 de eerste proefvaart plaats vinden.

De Veluwe randmeren zijn daar uitermate geschikt voor in verband met de geringe diepgang. Goede keuze dus. De CY lekte als een zeef!! Een zwaardkast was niet goed gesteld en dus niet goed verlijmd met de romp. Op het droge merk je daar niets van.

Na het herstel een tweede poging. Deze is prima verlopen. De CY daarna op het Lauwersmeer tijdens een korte vakantie, verder beproefd. In september jl. tijdens de jaarlijkse Dorestad Raid georganiseerd door de stichting Natuurlijk Varen in de omgeving van Akkrum is de CY gedoopt onder toezicht van vele bootliefhebbers, ELF is de naam geworden. Tijdens deze trip zijn diverse verbeterpunten uit de praktijk aan het licht gekomen en inmiddels toegepast.

Bij benadering heb ik aan de boot z’n 400 uur besteed en aan het tuig en de losse onderdelen ongeveer 200 uur.

Gebruikte materialen:

• De romp is opgebouwd uit 10 mm Ocume watervast multiplex met een eiken kiel en gelamineerde voor en achtersteven.
• De boorden zijn in manhonie sipo uitgevoerd.
• Voor de zitbanken is red cedar toegepast.
• Het rondhout bestaat uit douglas/oregan pine.
• De zwaarden zijn gemaakt van betonplex verzwaard met lood.
• Alle metalen delen zijn op maat gemaakt uit RVS
• Alleen messing schroeven zijn toegepast.

Mijn deelname aan ABBA is gebaseerd op het overbrengen van mijn enthousiasme aan doe-het-zelfers die nog twijfelen om zelf aan de slag te gaan. Ik wil de aanstaande bouwers laten zien dat je met beperkte middelen als autodidact een prachtig resultaat kan produceren en heel veel plezier kan beleven.

Met vriendelijke groet,

Reyer de Boer, Bilthoven